Nigdy nie ukrywałam, że jestem osobą wierzącą i praktykującą. Jednakże zawsze z otwartością patrzę na literaturę, która może poszerzyć optykę na wiele spraw. Decyzja, by sięgnąć kolejny raz po „Odpowiedź Hiobowi” wydaną po raz pierwszy w 1952 roku, w dodatku rozgrywającą się na pograniczu metafizyki była oczywista. Dość dodać, że wybór dokonany przez Olgę Tokarczuk do tej pory nie zawiódł moich oczekiwań- sięgam po każdą część tej wyjątkowej serii.Carl Gustav Jung twórca tzw. psychologii analitycznej i neognostyk punktuje przywary teologii judaistycznej. Pyta o „unde malum” - skąd zło. Odnosi się do archetypów i nieświadomości zbiorowej. Zwraca uwagę na symbolę mające kluczowe znaczenie w rzeczywistości oraz miejsce Boga w psychice ludzkiej. Podpierając się Księgą Hioba i transcendencją stara się psychoanalizować słowa zawarte w Starym Testamencie; w tym dotyczące zbawienia, widoku wierzących na Najwyższego przybierającego wiele często wykluczających się form i krzywienie zła. Mimo że nie zgadzam się z myślą filozoficzną tego docenionego na wielu płaszczyznach szwajcarskiego psychiatry, nie mogę odmówić mu nieprzeniknionej wyobraźni, poruszającego i barwnego języka oraz wiary w ferowane przez siebie tezy; co jak wiadomo, finalnie spowodowało krytykę mentora- Zygmunta Freunda. Potęga niniejszego erudycyjnego eseju tkwi w tym, że wzbudza skrajne emocje. Oddziałuje na zmysły. Konfrontuje czytelnika ze spojrzeniem na Pismo Święte. Jest znakomity strukturalnie, głęboko poruszający, pobudzający synapsy do działania i żyłujący emocjonalnie. Wymaga skupienia, angażuje w pełni uwagę. Bardzo długo rezonuje w sercu po przeczytaniu. Przełożył: Robert Reszke